[et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”4.4.2″ custom_padding=”0px||||false|false”][et_pb_row _builder_version=”4.4.2″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.4.2″][et_pb_text _builder_version=”4.4.2″ text_font_size=”16px” hover_enabled=”0″]

Ik ben geboren in een gelovig, christelijk nest. Tot mijn twaalfde ging ik naar de zondagsschool, waarna ik de keuze kreeg om door te stromen naar de dienst voor volwassenen. Wat ik niet deed, want inmiddels geloofde ik al niet meer in God. Waarom zou ik dan anderhalf uur gaan zitten luisteren naar lange preken en liedjes zingen ter ere van de virtuele Here. No way!

Het nieuwe vloeken
Inmiddels leef ik alweer 38 jaar als afvallige. God mis ik niet, want ik zie zonder te geloven in een hogere, allesbepalende, alwetende, mannelijke almachtige, genoeg wonderen om me heen, vooral in de natuur, om te geloven in het leven zelf. Ik vind verdieping in gesprekken met anderen, in kunst, literatuur, psychologie en filosofie. Maar wat ik wel mis is de verbondenheid, de gemeenschap, de rituelen, de geplande momenten van bezinning. Nadenken over het leven en erover praten, ook over de uitdagingen. Over het geploeter dat het leven heel vaak is, al zullen we dat liever niet toegeven. Want toegeven dat je het leven ingewikkeld vindt, en dat je je soms behoorlijk ongelukkig voelt, is het nieuwe vloeken.

Het goede leven
Wat zo lekker is aan het geloof, is dat iedereen voor God gelijk is, in theorie althans. Of iemand een goed mens is wordt niet bepaald door de mate van succes, rijkdom, schoonheid of invloed die hij of zij heeft, maar op grond van andere waarden. Waarden die door iedereen ingevuld kunnen worden, zoals mededogen, geduld en solidariteit. Om die na te streven in je leven hoef je niet bepaalde uiterlijke kenmerken, talenten, afkomst of banksaldo te hebben. Hoe prettig is dat? Een goed leven leiden kan ook als je nul volgers hebt op Facebook of maar een mager bedragje op je bankrekening.  

Een nieuw geloof
In principe dan, maar inmiddels is er een nieuwe ‘wereldreligie’, het geloof in zelfredzaamheid en maakbaarheid, dat een heel ander beeld voorspiegelt van wat het betekent om een goed leven leiden. Dagelijks worden we omringd door nieuwe helden en heiligen. Mensen die het op eigen kracht gemaakt hebben, die de mythe van de maakbaarheid onderstrepen. Zie je wel, je kunt een perfect leven leiden als je maar….(zelf in te vullen) Dit zijn onze lichtende voorbeelden. Uitzonderlijke sporters, acteurs, zangers, influencers, tv persoonlijkheden. Helaas zijn deze voorbeelden niet zo gemakkelijk te evenaren en zijn het uitzonderingen. Enkelingen die op het juiste moment, de juiste mensen kenden en de juiste dingen deden, en daarmee zichtbaar en/of rijk geworden zijn, die over een bepaald uiterlijk of bepaalde talenten beschikken die het goed doen en die ook de mogelijkheid hebben gehad om ze te verzilveren. Wat overigens nog niets zegt over hoe zij zelf hun eigen leven en succes classificeren en waarderen.

Iconen
Maakbaarheid is het nieuwe Leitmotiv in ons leven en we hebben helemaal geen zedenpreek meer nodig om ons miezerig te voelen. Het moraliserende vingertje komt nu niet van de kansel, maar vind je op social media, duimpje omhoog of omlaag. Er is wel een belangrijk verschil. In de kerk voelden we ons allemaal gebrekkig, het lag niet aan ons als persoon, we waren gewoon mensen en mensen maken fouten en doen domme, egoïstische dingen. Nu is het duimpje veel persoonlijker. Grappig ook dat we voor dit duimpje het woord icoontje gebruiken, hetzelfde woord dat voor de komst van Facebook en Whatsapp vooral geassocieerd werd met een schildering van Jezus of Maria op een houten paneel, als uiting van eerbied voor het goddelijke. En anders dan het oude geschilderde icoon, geeft het nieuwe meteen antwoord op de vraag: Hoor ik er als mens wel bij, vindt ‘men’ mij wel leuk genoeg en hoeveel mensen vinden dat dan? Hoeveel duimpjes heb ik nodig voor de verlossing? 

Bestaansbevestiging
Dit weten brengt mij als schrijver, denker en zinzoeker in een nogal ongemakkelijke spagaat. Want ook al ben ik nogal sceptisch als het gaat over zelfredzaamheid en de maakbaarheid van je leven, zoals iedere willekeurige persoon vind ik het prettig om positief bevestigd te worden, aandacht en waardering te krijgen van mijn medemens. Ik weet dat ik in de grootsheid der dingen weinig meer voorstel dan de stofjes die ik iedere week van mijn badkamervloer veeg, en toch, misschien wel juist daarom, wil ik bevestigd worden in mijn bestaan. Een bevestiging die in het geloof simpel te regelen was, je werd ingeschreven in het geboorteregister van je kerkgenootschap en klaar was je. Je bent er, hoe onvolmaakt je ook mag zijn, een schaapje in de kudde. Een kudde die op een gegeven moment behoorlijk drukkend en dwingend kon zijn, dat wel. Ik pleit dan ook niet voor een terugkeer naar religie, maar voor wat er in de plaats is gekomen, de nieuwe doe het zelf – religie kan ik evenmin veel enthousiasme opbrengen. 

De enige plek is geen plek
Om nu bevestigd te worden in je bestaan moet je je hoofd ergens anders laten zien, niet op zondag in de kerk maar online, het liefst meerdere keren in de week. En dus blog ik en maak ik filmpjes en podcast. Hoe en waar anders kan ik mijn hersenspinsels delen in de hoop dat ze anderen bereiken? Er is geen andere plek voor seculiere ‘predikers’ dan de virtuele wereld. En er lijkt ook geen andere plek dan YouTube om te luisteren naar wat anderen hebben ontdekt, welke oude en nieuwe levenswijsheden, zorgen en tegenslagen ze met ons willen delen. En dit zijn geen echte plekken, als je de serverruimtes niet meetelt tenminste. Geen plekken waar je elkaar regelmatig in het echt kunt ontmoeten. De hand kunt schudden en elkaar kunt aankijken. Daarom alleen al zou ik zo weer naar de kerk gaan, maar dan alleen als ze God afschaffen.

Amen –  Oh ja, wil je deze post even liken?

Voor dit blog heb ik me laten inspireren door het boek:
A replacement for religion van The School of Life.

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]