12 hoofdstukken in 12 maanden. 

Dit jaar neem ik je graag mee op avontuur. In 12 stappen reizen we door de wereld van de fictieve heldin. En gaandeweg zul je ontdekken dat haar verhaal en dat van jou niet zoveel verschillen als je misschien denkt. Aan het einde van de reis zul je rijker zijn dan je nu bent, zonder dat je er een staatslot voor hoeft te kopen.
Nieuwsgierig? Kom dan gaan we op weg. Net als Alice in Wonderland het witte konijn achterna.

Introductie: het verhaal van de heldin

Het verhaal van de heldin is een model dat ik heb ontwikkeld en dat in 12 hoofdstukken de reis beschrijft die iedere fictieve heldin in verhalen moet ondernemen om haar schat te vinden en weer thuis te komen als wijzer en rijker mens. De reis van de heldin is een metafoor voor je eigen levensreis, met al zijn moeilijke en mooie momenten. Als je het verhaal van de heldin kent, kun je ook je eigen leven beter begrijpen en sta je sterker in je schoenen.

De 12 episodes die de heldin moet beleven om zich te kunnen ontwikkelen tot haar ware zelf

episode 1: proloog
de prinses in haar torentje

Er was eens…
In de eerste episode leren we de heldin kennen in haar gewone dagelijkse leventje. Haar leven is saai en begrensd. We zien haar in de weer met potten en pannen, met het boenen van vloeren en soppen van ramen of in moderne verhalen, in een baan die haar geen voldoening schenkt of een relatie die haar ontwikkeling beperkt. Ze kan zijn als een prinses in een gouden kooi, die alles heeft wat haar hartje begeert maar geen echte persoonlijke vrijheid kent. In ieder geval is er sprake van een gemis in het leven van de heldin. Er hangt iets in de lucht, dat kan een naderend onheil zijn maar ook een nog stil verlangen.

Madame bovary

In 1857 schreef Gustave Flaubert zijn meesterwerk Madame Bovary, gebaseerd op een ware gebeurtenis. De levenslustige, mooie heldin Emma is getrouwd met Charles Bovary, een goedhartige, eenvoudige plattelandsarts. Ze verveelt zich te pletter. Zodanig zelfs dat ze depressief wordt en haar toevlucht zoekt in allerlei materiële zaken – ze koopt de mooiste en duurste kleding en richt haar huis in als een paleis – en ze stort zich in heilloze escapades met voorbijkomende ‘prinsen’. Het onderstaande fragment geeft een prachtige weergave van het gevoel van verlangen, van smachten, dat we in meer of mindere mate allemaal wel herkennen. Wie heeft zich nog nooit zoals Emma gevoeld?

De situatie waarin de heldin zich helemaal aan het begin van het verhaal bevindt, is dus altijd op een bepaalde manier incompleet en deze situatie kan alleen veranderen als de heldin zelf in actie komt. De prins op het witte paard is vast een knappe vent, maar als de heldin zich wil ontwikkelen zal ze zelf de leidsels in handen moeten nemen in plaats van achterop het paard te gaan zitten, anders komt ze in zijn verhaal terecht in plaats van haar eigen verhaal te leven. De proloog is een periode van het uitkijken naar iets, van een ‘zwangerschap’, er gaat iets nieuws geboren worden, maar het is de heldin nog niet duidelijk wat, wanneer en hoe.

Inzichtvragen om je eigen verhaal op het spoor te komen

Ook in onze gewone levens zijn er periodes als de proloog van een verhaal. Dit zijn fases in je leven waarin er sprake is van een sleur en van een gevoel van onrust. Het leven gaat z’n gangetje, maar echt inspirerend is het allemaal niet. De boel mag wel wat worden opgeschud. Het is tijd voor iets nieuws….maar wat? Er broeit iets.

• Hoe gedraag jij je als je in je torentje zit? Ren jij je rot om een heleboel ballen tegelijk in de lucht te houden? Ben je juist gemakzuchtig geworden doordat je steeds hetzelfde doet?
• Hoe voel je je in je torentje? Voelt het fijn en vertrouwd voor je, als het bekende warme bad? Of voel je je gevangen in een gouden kooitje en komen de muren op je af?
• Benoem situaties of gebeurtenissen in je leven waarbij je het gevoel had dat je vastzat, niet vooruitkwam.
• In welke periodes in je leven heb je moeten broeden op iets?

“Ik zet me ervoor in dat vrouwen mondiger worden en dat medische professionals leren van de ervaringen van moeders.”-karin den oudsten

Deze keer leidt mijn speurtocht naar verhalen me naar Hoogvliet waar ik op de thee ga bij Karin den Oudsten. Een vrouw met een bijzonder verhaal. Toen Karin 39 jaar was, raakte ze enkele dagen na de geboorte van haar tweede kind in een psychotische toestand, oftewel kraambedpsychose. Een heftige tijd, die gelukkig alweer een aantal jaren achter haar ligt. Jaren die zij heeft gebruikt om haar  ervaringen en unieke kennis te delen met andere moeders en met medische professionals. Onlangs startte zij met de stichting Me Mam, een platform voor moeders met psychische klachten na de bevalling.

Kun je vertellen wat er gebeurt als je in een kraambedpsychose raakt?

Het was een hele vreemde gewaarwording. Op de vijfde dag na de bevalling van mijn tweede zoon zat ik achter de computer om wat emails te versturen toen ik plotseling iets raars in mijn hoofd voelde, alsof er een hele koude vloeistof aan de linkerkant door mijn hersenen stroomde. Ik wist meteen dat er iets mis was en waarschuwde mijn man. Ik dacht eerst aan een hersenbloeding, maar ik kon nog gewoon praten. Het was alsof ik van het ene op het andere moment in een soort parallel bewustzijn terecht was gekomen; afgesneden van mijn emoties en niet meer in contact met de realiteit.

Bij een psychose raakt je hele denken ontregeld, je verliest je contact met de buitenwereld omdat je hersenen de signalen vanuit je zintuigen niet goed meer verwerken. Daardoor ga je dingen zien die er niet zijn, en geluiden horen die een ander niet ervaart. Mijn hele besef van tijd was weg, ik dacht telepathie met mijn man te hebben en mijn lichaam voelde anders aan. Het was een hele angstige en eenzame ervaring, waarin ik alles en iedereen wantrouwde. Ik ben uiteindelijk dezelfde avond nog in een ambulance naar een psychiatrische kliniek gebracht, waar ik drie dagen ben gebleven. Daarna ben ik overgeplaatst naar het Erasmus MC waar ik vijf weken lang ben behandeld. Het dieptepunt was de 24 uur die ik in een isoleercel heb doorgebracht. Ik had aangegeven dat ik weg wilde, naar mijn man en kinderen en dreigde om een stoel door de glazen deur te gooien. Toen ik was opgesloten, dacht ik: erger dan dit wordt het niet, dus dan kan het alleen maar beter worden. Als ik hier uit ben, dan ga ik wat doen met deze ervaring. Uiteindelijk heeft het een jaar geduurd voordat ik zodanig was hersteld dat ik weer kon gaan reïntegreren in mijn werk. Ik had toen een goede functie als ICT’er bij het pensioenfonds van een multinational.

Maar wat maakte dat je, toen je hersteld was, bezig bleef met deze psychose? Je hebt er o.a. twee boeken over geschreven.

Dat was onderdeel van mijn verwerkingsproces. Hoewel anderen dachten dat ik na de opname al hersteld was, moest toen pas de hele emotionele verwerking nog beginnen. Voor mij was het nodig om alles wat er gebeurd was eerst verstandelijk te begrijpen. En omdat ik al tijdens de psychose allerlei zaken had opgeschreven, kon ik naderhand dit gebruiken om goed uit te leggen wat er precies gebeurd was. Ik legde dit vast in een document en gebruikte daar ook de psycho-educatie voor die tijdens de opname in mijn nachtkastje had gelegen. Uiteindelijk is het een kort logboek geworden dat nu gebruikt kan worden in de voorlichting aan hulpverleners.

Het tweede boek dat ik heb geschreven gaat over de emoties die ik heb ervaren tijdens en na afloop van de psychose. Vragen als – Hoe had ik dit kunnen voorkomen? Zou ik hem nog herkennen? Heb ik normale moedergevoelens voor mijn kind? – bleven door mijn hoofd spoken. Ik voelde me enorm schuldig. Hoewel ik een effectieve medische behandeling kreeg voor de psychose, merkte ik dat er onvoldoende maatschappelijke nazorg was. Enorme schuldgevoelens en schaamte kan het herstel in de weg staan.

Is dat de reden dat je je actief bent gaan inzetten voor moeders met psychische klachten na de bevalling?

Dat is eigenlijk heel geleidelijk gegaan, en achteraf gezien is het voor mij heel logisch dat het zo verlopen is. Als meisje van twee jaar wilde ik altijd alles ‘zelf doen’. Door die bewoordingen vond men mij altijd erg eigenwijs, maar juist die eigenschap heeft mij geholpen om de regie over mijzelf te houden. Daarbij heb ik van mijn moeder geleerd dat er ‘overal een oplossing voor is’. Ze is een ontzettend sterke vrouw ondanks het feit dat zij door polio in haar vroege jeugd zwaar invalide is geworden. Per dag kan ze maar heel kort zitten, de rest van de tijd moet ze liggen. Toch hebben zij en mijn vader veel gereisd en wisten ze overal een mouw aan te passen. Desnoods betaalden ze voor drie stoelen in het vliegtuig, zodat mijn moeder kon liggen. Die instelling heb ik ook. Op zoek gaan naar oplossingen en anderen daar mee helpen – in welke vorm dan ook – loopt als een rode draad door mijn leven. Eerst in mijn werk als ICT-er en nu dus in een heel andere vorm als docent en beroepscoach.

Na de publicatie van mijn twee boeken kwamen er vrouwen naar me toe met gelijke ervaringen. We zijn toen een contactdag gaan organiseren en nu is er ook een besloten groep op Facebook. Daarnaast geef ik gastlessen aan verpleegkundigen in het Erasmus MC en aan studenten verloskunde op de Hogeschool in Rotterdam.

Wat is jouw belangrijkste drijfveer?

Het gaat mij erom dat moeders zichzelf beter leren kennen. Het is mijn overtuiging dat je als vrouw de expert bent van je eigen lichaam, de medische professional hoort ter ondersteuning daarvan te zijn. Wetenschappelijk onderzoek is nodig om meer inzicht te krijgen op medisch gebied, maar zegt niets over de gevoelens van moeders. Ik zet me ervoor in dat vrouwen hier mondiger in worden en dat medische professionals leren van de ervaringen van moeders. Het helpen van moeders met psychische problemen na de bevalling moet meer zijn dan het stellen van een diagnose. Niet de diagnose, maar de klachten en gevoelens van de moeder moeten centraal staan.

Ik ben sinds 2013 ambassadeur van de Stichting Samen Sterk zonder Stigma. Dit is een organisatie die zich ervoor inzet om het taboe te doorbreken dat nog steeds bestaat rondom psychische problematiek. Onbegrip, onwetendheid en vooroordelen over de psychische aandoening werkt belemmerend op het herstel van moeders. Dus ook daar kan nog veel verbeterd worden.

Je bent duidelijk een mentor voor anderen. Welke helpers en mentoren ben je zelf tegengekomen op je levenspad?

Ik heb ontzettend geluk gehad dat ik mijn man heb ontmoet. Iedere dag ben ik blij dat we samen zijn. Hij heeft me altijd gesteund en aangemoedigd. Iemand die mij ook goed heeft geholpen tijdens mijn herstelproces was de bedrijfsarts. Zij gaf mij de ruimte om zelf mijn plan van reïntegratie op te stellen, in plaats van mij als patiënt te behandelen. Ik had zelf de regie in handen over mijn herstel en wist dat ik dat aan kon. Juist om die begeleiding los te laten en volledig op mij te vertrouwen, gaf mij een enorme kracht.

We hebben het gehad over jouw eigen levensverhaal, zijn er fictieverhalen waar jij als kind erg van hield?

Ik ben niet zo’n lezer, maar wat ik vroeger erg leuk vond was de televisieserie De Familie Knots en dan vooral Tante Til. Een kloddertje roze hier…en een kloddertje roze daar! Zij schilderde altijd een grappige fantasiewereld met haar verfkwast. Om de vergelijking met mijn kraamtijd te maken: zelf heb ik weinig gemerkt van een roze wolk en kwam juist in een angstaanjagende bizarre wereld terecht. Van de familie Knots naar knotsgek, gelukkig kan er nu om lachen. Humor is sowieso een prettige bondgenoot als je door een afschuwelijke periode gaat. Het helpt om de ervaringen te kunnen relativeren.

Laatste vraag. Wie is voor jou een heldin?

Twee vrouwen springen eruit. Oprah Winfrey, omdat ze op een hele authentieke, inspirerende manier mensen de ruimte geeft om hun verhaal te vertellen. En natuurlijk mijn moeder. Omdat zij, ondanks haar zware handicap, met haar positieve instelling en het denken in oplossingen mij onbewust heeft geholpen om het werk als coach te kunnen doen.

Wil je meer weten over Karin’s activiteiten of haar boeken bestellen?

www.kraambedpsychose.nl
www.psychecoach.nl
www.memam.nl
www.samensterkzonderstigma.nl

“for most of history anonymous was a woman”

– Virginia Woolf, A Room of One’s Own.

Virginia Woolf is nu een van de meest bewonderde auteurs en een voorbeeld voor veel feministen, maar dat haar boeken er zijn gekomen is grotendeels te danken aan het feit dat zij zelf beschikte over een drukpers.  

In haar essay A Room of One’s Own, pleitte zij voor gelijke rechten voor vrouwen op onderwijs (i.t.t. haar broers mochten Virginia en haar zus niet naar Cambridge, maar moesten ze hun eigen opleiding bij elkaar scharrelen in de bibliotheek van hun vader), een eigen inkomen en een kamer voor zichzelf. Bovenstaande citaat is ook afkomstig uit dit essay. Lange tijd hebben vrouwen hun kunst en schrijven niet ondertekend.

Hoewel Woolf’s boeken pas 50 jaar na publicatie de aandacht en erkenning kregen die ze verdienden, stond in ieder geval haar eigen naam eronder. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Charlotte Brontë, die haar romans op de markt bracht onder de naam Currer Bell. Nou leefde zij 100 jaar eerder, dus voor de eerste feministische stroming, maar wat te denken van J.K. Rowling die op advies van haar uitgever bewust niet haar voornaam op de kaft zette om zo een groter lezerspubliek te trekken.

De tijden dat Anoniem een vrouw was liggen achter ons. Maar toch zijn het nog vaker de verhalen van mannen dan vrouwen die gehoord en gelezen worden.

Gelukkig leven we nu in tijden dat vrouwen (althans in ons land) toegang hebben tot onderwijs, zelf een inkomen kunnen verdienen (hoewel dit inkomen nog steeds lager ligt dan het inkomen van mannen) en met een beetje geluk ook een plekje voor zichzelf kunnen creëren. En dankzij het internet, hebben we de mogelijkheid om ons gedachtegoed en onze missie te delen met de hele wereld. De tijden dat Anoniem een vrouw was liggen achter ons. Maar toch zijn het nog vaker de verhalen van mannen dan vrouwen die gehoord en gezien worden. Daarom zet ik me ervoor in om vrouwenverhalen te vangen en te delen.

Heb je een passie of een missie? Welk talent of inzicht heb jij waarmee je anderen verder kunt helpen of inspireren? Blijf niet anoniem, Geef je verhaal de ruimte.

Meer weten over Virginia Woolf bekijk dan het filmpje van School of Life

 

Op een prachtige Indian Summer dag stap ik op mijn fiets naar het station op weg naar Den Haag. Ik heb uitgekeken naar deze dag omdat ik op de koffie ga bij een vrouw die ik bewonder, namelijk Marieke van Delft, de conservator Oude Drukken van de Koninklijke Bibliotheek.
Ik ben Marieke op het spoor gekomen toen ik samen met mijn dochter een rondleiding in de KB volgde, waarna Marieke ons een presentatie gaf over haar expertisegebied: héél oude boeken. Zij deed dit met zoveel enthousiasme, dat de deelnemers niet het geplande halfuurtje, maar ruim anderhalf uur aan haar lippen hingen, terwijl zij het een na het  andere vuistdikke, in leer gebonden boek rond liet gaan. Wat een enthousiaste verteller en wat een mooie job, daar wilde ik meer van weten. En zoals dat gaat bij mij, als ik een goed verhaal heb geroken, dan ga ik mijn neus achterna. Gelukkig wilde Marieke ondanks haar drukke agenda tijd vrijmaken voor een goed gesprek en een kop thee, met een stroopwafel uiteraard.

 

 

 

“Ik herinner me nog heel goed het gevoel dat ik had toen ik voor het eerst zo’n 17e eeuws boek in mijn handen had.”

 

je bent conservator Oude Drukken, wat houdt dat eigenlijk in?

Dat betekent dat ik hier bij de Koninklijke Bibliotheek verantwoordelijk ben voor het inhoudelijke beheer van oude boeken, drukken van 1450 tot 1800. Ik moet zorgen dat de collectie aangevuld wordt dus ik koop oude boeken bijvoorbeeld bij antiquariaten of bij veilingen. Daarnaast is het de bedoeling dat mensen deze boeken ook kunnen zien en daarom geef ik presentaties, lezingen en colleges en schrijf ik artikelen erover. Ik beantwoord vragen van bezoekers en ben coördinator van enkele kennisdiensten zoals een bibliografie van alle boeken die tussen 1473 en 1800 in Nederland gedrukt zijn. Ik zit ook in een internationale groep van European Research Libraries, om gezamenlijk te kijken hoe we deze oude drukken het beste  onder de aandacht van het publiek kunnen brengen en wetenschappelijk kunnen ontsluiten.

Waarom vind je het belangrijk dat dit soort oude werken gezien worden?

Deze oude boeken zijn de basis van onze geschiedenis. Het is ons cultureel erfgoed en boeken zijn extra bijzonder omdat het niet alleen oude materiële objecten zijn, maar omdat ze ook een inhoud hebben waarvan het belangrijk is dat die gezien en gewaardeerd wordt. Zo kun je bijvoorbeeld parallellen zien tussen de ontwikkeling van de eerste boeken, na de uitvinding van de boekdrukkunst in 1450 en de ontwikkeling van nieuwe media. Daarover komt volgend jaar februari een tentoonstelling ‘Conn3ct, 2 media, 1 verhaal’ naar Den Haag, in museum Meermanno waaraan ik meegewerkt heb.

Wat ik ook zo mooi vind aan oude boeken is dat ze je een heel direct persoonlijk contact met de geschiedenis bieden. Ik ben niet meteen conservator geworden en heb nogal een geschiedenis afgelegd voordat ik in deze functie terecht kwam, maar ik herinner me nog heel goed het gevoel dat ik had toen ik voor het eerst zo’n 17e-eeuws boek in mijn handen had: ”Jeetje, dit hebben mensen toen vastgehad en ik heb het nu vast”.

Je hebt nu een baan waar je duidelijk je passie in kwijt kunt, maar je vertelde net dat het best een lange weg is geweest voordat je bent gekomen waar je nu bent. Zijn er als je terugkijkt in je leven belangrijke gebeurtenissen te noemen die bepalend zijn geweest voor jouw persoonlijke geschiedenis?

Mijn moeder is heel jong overleden. Ik was elf toen ze borstkanker kreeg en achttien toen ze overleed vlak voor mijn eindexamen. Dat heeft veel invloed gehad op hoe ik me voelde in de jaren daarna en ook op de keuzes die ik maakte. Ik wilde altijd kinderarts worden maar toen ik het hele ziekteproces van mijn moeder gezien had, wilde ik dat niet meer. Ik besloot om archeoloog te worden, maar ook in die richting vond ik niet wat ik zocht. Nadat ik de propedeuse van zowel kunstgeschiedenis als geschiedenis had gehaald, ging uiteindelijk alsnog geneeskunde studeren. Mijn vader was huisarts en wilde dat erg graag. Hoewel ik de studie geneeskunde ook niet leuk vond, heb ik wel mijn kandidaatsexamen gehaald, vergelijkbaar met een Bachelor. Nadat ik een zomer in het ziekenhuis had gewerkt, wist ik echter zeker dat ik dat echt niet wilde.

Achteraf gezien was ik die hele periode gewoon heel ongelukkig, depressief zelfs, maar dat begreep  ik toen niet. Ik miste mijn moeder en ik voelde me erg alleen, er was geen ruimte om die rouw goed te verwerken. Toen ik een vacature zag van de Koninklijke Bibliotheek , realiseerde ik me dat alles wat ik deed met boeken te maken had. Ik heb gesolliciteerd en werd aangenomen. Dat was 1 juli 1978.

Je loopbaan begon hier dus bijna 40 jaar geleden. Kun je iets vertellen over de stappen die je daarin hebt gezet?

Hoewel ik veel gestudeerd had kwam ik in zekere zin bij de KB binnen als ongeschoolde medewerker en moest onderaan beginnen. Omdat ik verder wilde komen en merkte dat ik de inhoudelijke banen echt leuk vond, ben ik een eenjarige bibliotheekopleiding gaan volgen en daarna een  opleiding tot literatuuronderzoeker van anderhalf jaar. Inmiddels was ik bibliografisch medewerker geworden. Voor het werk dat ik wilde doen, had ik echter een academische opleiding nodig. Toen heb ik het bijvak boekwetenschap gedaan en daar heb ik mijn man ontmoet. In 1989 ben ik alsnog de avondstudie geschiedenis aan de Universiteit Leiden gaan doen, twee avonden in de week. In 1994 ben ik afgestudeerd en rond die tijd kreeg ik ook mijn eerste kind. Ik was toen 39 jaar.

Maar toen ben je niet gestopt met leren, want op jouw kaartje staat dr. en niet drs. Je bent dus gepromoveerd. Dat moet een prachtig moment zijn geweest in je loopbaan.

Jazeker, zo’n promotie is net een huwelijk, maar dan in je eentje. Het was een prachtige dag. Ik ben gepromoveerd in Leuven. Er zaten wel 150 mensen in de zaal, ook heel veel uit Nederland. We hadden zelfs een bus geregeld. Het was echt superleuk!
Maar er zijn wel meer mooie momenten geweest. Bijvoorbeeld de aanschaf van een heel bijzonder boek over Alexander de Grote, uit 1491. De eerste Nederlandse roman in proza!  Ik ben bijvoorbeeld ook heel trots op de facsimilés die de KB samen met Lannoo heeft uitgebracht en waar ik de eindredactie van deed. Deze reproducties van oude drukken zijn heel goed ontvangen en verkocht. Het was veel werk, maar ik werk graag en ook veel, niet alleen hier. ‘s Avonds thuis zit ik vaak te schrijven omdat ik daar anders niet aan toe kom. In overvolle weken zoals deze denk ik: ‘Marieke dat heb je niet handig gedaan, je had niet op al die dingen ja moeten zeggen.’ Maar ja, ik vind het allemaal ook heel leuk.

Je gaf net aan dat boeken de rode draad zijn in alles wat je doet en hebt gedaan. Had je vroeger ook al een grote liefde voor boeken? Wat was je favoriete boek als kind?

Ik heb heel lang de boeken Het Kleine Huis, van Laura Ingalls Wilder gelezen en herlezen. Er is een vreselijke televisieserie van gemaakt, maar ik vond de boeken heerlijk. Ook De Bikkel van Diet Kramer heb ik graag gelezen. Ik herkende me in het leven en de problemen van de gymnasiaste Bikkel en haar vrienden, waarvan enkelen het ook moesten stellen zonder vader of moeder. En toen ik nog jonger was ook nog de hele Marieke serie van Mia Bruyn-Ouwehand.

Verhalen met een vrouwelijke hoofdrol. Als je één dag iemand anders zou kunnen zijn, misschien wel een heldin uit een boek. Voor wie zou je dan kiezen?

Die keuze is gauw gemaakt. Ik zou graag een dagje in de voetsporen stappen van Maria Sibylla Merian, iemand waar ik nu veel mee bezig ben. Zij leefde van 1647 tot 1717 en was empirisch wetenschapper én zeer begenadigd kunstenares. Ik schilder zelf ook graag, al heb ik daar nu niet veel tijd voor, en ik vind haar een fascinerende vrouw. Zij was, helemaal voor die tijd,  enorm ondernemend en zelfstandig. Ze reisde in 1699 met haar dochter naar Suriname, waar ze met een bootje de jungle in ging om daar onderzoek te doen naar de metamorfose van insecten: hoe ontwikkelt een rups zich tot een vlinder? Zij bestudeerde dat proces nauwkeurig en publiceerde daarover haar meesterwerk Metamorphosis insectorum Surinamensium (gepubliceerd in 1705). Een verslag met 60 schitterende illustraties en wetenschappelijke omschrijvingen van de ontpopping van rupsen tot vlinders. In 2017 is het 300 jaar geleden dat zij overleed. Ik zou wel een kijkje willen nemen in haar leven toen.

  Van het originele werk van Maria Sibylla Merian is een moderne reproductie, een facsimile, gemaakt die op 11 oktober verschijnt bij Uitgeverij Lannoo. Je moet ervoor in de buidel tasten – het boek kost 99 euro –  maar het misstaat op geen enkele salontafel (mits deze niet te klein is want het boek is meer dan een halve meter hoog!)

Je zit hier echt op je plaats. Waar ben je dankbaar voor en wat zou je nog heel graag willen? Waar zullen we op proosten? (we doen het even met thee bij gebrek aan champagne)

We hebben het vooral over mijn werk hier gehad, maar op de eerste plaats ben ik enorm dankbaar voor mijn man en voor het feit dat ik op latere leeftijd twee gezonde kinderen heb mogen krijgen.

Wat mijn werk betreft ben ik nu aan het oogsten en er komen allerlei hele leuke dingen op mijn pad. Wat ik doe voelt niet als werk. Ik houd van een uitdaging en vind het leuk om dingen te fixen, ik ben een echte doener. Ik zou het wel prettig vinden als ik even géén bijzondere projecten zou hebben, dan zou ik eens alle achterstallige zaken kunnen afhandelen, zoals mijn kamer opruimen en alle e-mails wegwerken, waaronder ik soms haast wordt bedolven. Mijn werk neemt zoveel tijd in beslag dat ik niet zo vaak de gelegenheid heb om bij te praten met vrienden. Dat is de andere kant van de medaille. Er zouden meer dan 24 uur in een dag moeten zitten!

Dan laat ik je nu verder gaan met je werk. Heel hartelijk bedankt dat je tijd wilde vrijmaken om je verhaal met mij te delen. Het was fijn om bij jou op de thee te mogen komen.

Na ons gesprek laat Marieke mij nog wat mooie illustraties en boeken zien. Ik mag twee ansichten uitzoeken met Merian’s illustraties en als klap op de vuurpijl nodigt Marieke me uit voor de boekpresentatie. Dat wil ik zeker niet missen! Met de ansichtkaarten, uitnodiging, een lege thermoskan én een goed verhaal in mijn rugzak, loop ik terug naar het station. Het was weer een prachtige ontmoeting, nu snel aan het werk om Marieke’s verhaal op te schrijven en te delen. Bij deze!

TIP 1: Bekijk ook het mooie filmpje dat is gemaakt ter gelegenheid van de verschijning van het boek van Merian, met daarin ook een bijdrage van Redmond O’Hanlon (die hiervoor ook bij Marieke op bezoek is geweest;-)

TIP 2: Wil je ook eens een kijkje nemen achter de schermen van de Koninklijke Bibliotheek?Ze organiseren regelmatig rondleidingen en presentaties. Opgeven kan via de website